380 Μερίδια

Η 7η Δεκεμβρίου 1941 θα μείνει αξέχαστη για πάντα ως, σύμφωνα με τα λόγια του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, «μια ημερομηνία που θα ζήσει σε κακή κατάσταση». Μια άλλη διαβόητη ημερομηνία είναι η 5η Απριλίου 1933—η ημέρα που η FDR διέταξε την κατάσχεση των ιδιωτικών αποθεμάτων χρυσού του αμερικανικού λαού. Επιτιθέμενος σε αθώους πολίτες, βομβάρδισε τον κανόνα του χρυσού της χώρας εξίσου σίγουρα όπως η Ιαπωνία βομβάρδισε το Περλ Χάρμπορ.

Σε αυτήν την 90ή επέτειο της κατάσχεσης, μας αρμόζει να θυμηθούμε τις λεπτομέρειες της, για πολλούς λόγους: Κατατάσσεται ως μία από τις πιο διαβόητες καταχρήσεις εξουσίας σε μια δεκαετία, όταν ήταν σχεδόν πάρα πολλές για να μετρηθούν. Είναι ένα παράδειγμα κακής πολιτικής που επιβλήθηκε στους αθώους από την κυβέρνηση που δημιούργησε τις συνθήκες που χρησιμοποίησε για να το δικαιολογήσει. Και το ίδιο το γεγονός της συμμόρφωσης, όσο ελάχιστη κι αν είναι, είναι μια τρομακτική μαρτυρία για το πόσο εύθραυστη είναι η ελευθερία εν μέσω κρίσης.

Ξαφνικά, στις 5 Απριλίου 1933, ο FDR είπε στους Αμερικανούς - με τη μορφή του Εκτελεστικού Διατάγματος 6102 - ότι είχαν λιγότερο από έναν μήνα για να παραδώσουν τα χρυσά νομίσματα, τα χρυσά χρυσά τους και τα πιστοποιητικά χρυσού ή αντιμετωπίζουν έως και δέκα χρόνια φυλάκιση ή πρόστιμο 10.000 $ ή και τα δύο. Μετά την 1η Μαΐου, η ιδιωτική ιδιοκτησία και κατοχή αυτών των πραγμάτων θα ήταν τόσο παράνομη όσο το Demon Rum. Μετά την κατάργηση της Ποτοαπαγόρευσης αργότερα την ίδια χρονιά, ο νηφάλιος άνδρας με το χρυσό στην τσέπη ήταν ο εγκληματίας, ενώ ο τρομερός μεθυσμένος δεν ήταν παρά μια ενόχληση.

Η συσσώρευση χρυσού εμπόδιζε την ανάκαμψη από τη Μεγάλη Ύφεση, δήλωσε η FDR. Η κυβέρνηση ( η οποία προκάλεσε την Ύφεση  εξαρχής) δεν είχε άλλη επιλογή, αν μπορείτε να ακολουθήσετε τη λογική, παρά να αρπάξει τον χρυσό και να κάνει η ίδια τη συσσώρευση. Αλλά φυσικά, η μεγάλη διαφορά ήταν η εξής: Στα χέρια της κυβέρνησης, τεράστιες νέες προμήθειες χρυσού θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την Federal Reserve ως βάση για την επέκταση της προσφοράς χαρτονομίσματος . Ο Πρόεδρος που είχε υποσχεθεί  μείωση 25 τοις εκατό  στις ομοσπονδιακές δαπάνες  κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του το 1932 , θα μπορούσε τώρα  να διπλασιάσει  τις δαπάνες στην πρώτη του θητεία.

Ποια στοιχεία υποδεικνύουν ότι οι Αμερικανοί «αποθησαύριζαν» χρυσό; Ο Ρούσβελτ επεσήμανε μια φυγή στις τράπεζες που προηγήθηκε αμέσως του διατάγματος κατάσχεσής του στις 5 Απριλίου. Πράγματι, ο κόσμος εμφανιζόταν στα παράθυρα των ταμείων με χάρτινα δολάρια ζητώντας τον χρυσό που υπόσχονταν τα χαρτονομίσματα. Αλλά ο Ρούσβελτ είχε παρακινήσει την τράπεζα να τρέξει ο ίδιος!

Στις 8 Μαρτίου, τρεις ημέρες αφότου διαδέχθηκε τον Χέρμπερτ Χούβερ ως νέος Πρόεδρος, η FDR κήρυξε τον κανόνα του χρυσού ως ασφαλή. Εξάλλου, τα αποθέματα χρυσού της Αμερικής ήταν τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Στη συνέχεια, ξαφνικά, στις 11 Μαρτίου, ο Πρόεδρος εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα που εμποδίζει τις τράπεζες να πραγματοποιούν πληρωμές χρυσού. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Παρά την εκστρατεία της υπόσχεσης να προστατεύσει την ακεραιότητα του νομίσματος, αυτή ήταν μια πρόθεση της διοίκησης να ξοδέψει και να εκτυπώσει όπως ποτέ πριν. Οι πολίτες που ήθελαν να προστατεύσουν τις αποταμιεύσεις και τα χρηματοοικονομικά τους περιουσιακά στοιχεία είχαν ξαφνικά κάθε καλό λόγο να βρουν και να κρατήσουν ό,τι χρυσάφι έμπαιναν στα χέρια τους. Ο James Bovard  γράφει  στο "The Great Gold Robbery",

Ο Ρούσβελτ χαιρετίστηκε ως οραματιστής και σωτήρας για την αποκήρυξη της δέσμευσης του χρυσού της κυβέρνησης. Οι πολίτες που δεν εμπιστεύονταν τη διαχείριση του νομίσματος ή την ακεραιότητα της κυβέρνησης χαρακτηρίστηκαν κοινωνικοί εχθροί και ο χρυσός τους κατασχέθηκε. Και για τι; Για να μπορέσει η κυβέρνηση να προδώσει τις υποσχέσεις της και να αποσπάσει η ίδια όλο το κέρδος από την υποτίμηση που σχεδίαζε. Λίγο αφότου ο Ρούσβελτ απαγόρευσε την ιδιωτική ιδιοκτησία χρυσού, ανακοίνωσε υποτίμηση 59 τοις εκατό της αξίας του χρυσού του δολαρίου. Με άλλα λόγια, αφού ο Ρούσβελτ άρπαξε τον χρυσό των πολιτών, διακήρυξε ότι ο χρυσός θα είχε στο εξής πολύ μεγαλύτερη αξία σε όρους δολαρίων.

Οι οδοντίατροι, οι κοσμηματοπώλες και οι βιομηχανικοί χρήστες είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν χρυσό για να καλύψουν τις «εύλογες ανάγκες τους». Αν είχες ένα χρυσό δόντι, η κυβέρνηση δεν το έβγαζε. Αλλά αν διέθετε περισσότερα από 100 δολάρια σε νομισματικό χρυσό (νόμισμα ή χαρτονομίσματα σε κίτρινο μέταλλο) μετά την 1η Μαΐου 1933, ήσασταν κακός παραβάτης του νόμου έως ότου νομιμοποιήθηκε η ιδιωτική ιδιοκτησία χρυσού τέσσερις δεκαετίες αργότερα.

Με την ψήφιση της τροποποίησης του Thomas σε ένα γεωργικό νομοσχέδιο στις 12 Μαΐου 1933, τεράστιες νέες προεδρικές εξουσίες επί του χρήματος επιβεβαιώθηκαν από το Κογκρέσο. Αλλά ακόμη και κάποιοι από το ίδιο το κόμμα του FDR είχαν ακόμα συνείδηση. Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Carter Glass της Βιρτζίνια θρήνησε επίσημα και ειλικρινά,

Είναι ατίμωση, κύριε. Αυτή η μεγάλη κυβέρνηση, ισχυρή σε χρυσό, αθετεί τις υποσχέσεις της να πληρώσει χρυσό σε χήρες και ορφανά στα οποία έχει πουλήσει κρατικά ομόλογα με δέσμευση να πληρώσει χρυσό νόμισμα του σημερινού επιπέδου αξίας. Αθετεί την υπόσχεσή της να εξαργυρώσει το χαρτονόμισμα σε χρυσό νόμισμα του σημερινού επιπέδου αξίας. Είναι ατίμωση, κύριε.

Όταν η FDR ακολούθησε τον Ιούνιο καταργώντας τις ρήτρες χρυσού τόσο σε ιδιωτικές όσο και σε κρατικές συμβάσεις, ζήτησε τη γνώμη του από τον τυφλό γερουσιαστή της Οκλαχόμα Τόμας Γκορ, έναν συνάδελφο Δημοκρατικό. Ο Γκορ είχε χάσει την όρασή του σε ηλικία 12 ετών, αλλά είδε αμέσως το FDR για αυτό το θέμα. Αυτός απάντησε περίφημα, «Γιατί αυτό είναι απλά κλοπή, έτσι δεν είναι, κύριε Πρόεδρε;»

Στο βιβλίο του,  Economics and the Public Welfare, A Financial and Economic History of the United States, 1914-1946 , ο μεγάλος οικονομολόγος Benjamin Anderson υπενθύμισε τα λόγια του γερουσιαστή Gore στο βήμα της Γερουσίας:

Ο Ερρίκος VIII προσέγγισε την ολοκληρωτική διαφθορά, όσο θα επέτρεπαν οι ατέλειες της ανθρώπινης φύσης. Αλλά το πιο άθλιο πράγμα που έκανε ποτέ ο Χένρι ήταν να υποτιμήσει το νόμισμα του βασιλείου. [Βλέπε: « Πώς ο Ερρίκος VIII ξεσήκωσε τα αγγλικά χρήματα για να ταΐσει τον πλούσιο τρόπο ζωής του ».

Πολλοί Αμερικανοί παρασύρθηκαν από τις κυβερνητικές απειλές να κάνουν το «πατριωτικό» πράγμα και να παραδώσουν το χρυσό τους όπως έδωσε εντολή ο Ρούσβελτ. Αλλά πιστή στον σκληρό ατομικισμό και την περιφρόνηση της τυραννίας που είναι ριζωμένη στην κουλτούρα μας, η εντολή του FDR προκάλεσε εκτεταμένη μη συμμόρφωση. Οι καλύτερες εκτιμήσεις, που επιβεβαιώνονται σε  αυτό το σύντομο βίντεο  και αλλού, δείχνουν ότι για κάθε ένα δολάριο σε χρυσό που παραιτήθηκαν οι Αμερικανοί, κράτησαν αθόρυβα τρία.

Εάν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσπαθούσε σήμερα να καταλάβει τα αποθέματα χρυσού ιδιωτών Αμερικανών πολιτών, πόσο πιστεύετε ότι θα παραδίδαμε;

Πες με γελάκι αν θέλεις, αλλά ΔΕΝ θα έπαιρνε τα χέρια του στα δικά μου.

Για πρόσθετες πληροφορίες, δείτε:

Great Myths of the  Great Depression  του Lawrence W. Reed

Media Still Peddling Ένας από τους Μεγάλους Μύθους της Κατάθλιψης  του Lawrence W. Reed

Η Μεγάλη Ληστεία Χρυσού  του Τζέιμς Μπόβαρντ

James U. Blanchard: Champion of Liberty and Sound Money  του Lawrence W. Reed

Το FDR έκανε εκστρατεία για δημοσιονομική συγκράτηση το 1932. Παρέδωσε ακριβώς το αντίθετο  από τον Lawrence W. Reed

The Great Crash and Depression: 90 Years Later  από τον Lawrence W. Reed

Η Μεγάλη Ληστεία Χρυσού του 1933  από τον Τόμας Γουντς

Αυτό το κομμάτι εμφανίστηκε αρχικά στο FEE.org με τίτλο, FDR's Other 'Day of Infamy': When the US Government Seed All Citizens' Gold